Bliżej temu filmowi do sztampowych osiągnięć amerykańskiej filmowej propagandy w stylu "Najlepsze lata naszego życia" (1946), "Pani Miniver" (1942), czy "Since You Went Away" (1944), niż realizmowi "Siódmego krzyża" (1944), "In Which We Serve" (1942), nie wspominając o filmach z nurtu włoskiego neorealizmu. Naiwny, momentami przesłodzony i z zakończeniem ku pokrzepieniu serc ("każdy koniec jest zawsze początkiem czegoś nowego") tak naprawdę niewiele ma wspólnego z bestsellerową książką Saroyana (także napisaną dla otuchy rodzin i żołnierzy walczących w II w.św.). Paradoksalnie, ten nienajlepszy scenariusz przyniósł twórcom filmu Oscara za najlepszy materiał literacki. Nie pomogła nawet sprawna reżyseria Clarence'a Browna.
Mickey Rooney stworzył w tym filmie pradopodobnie najlepszą kreacje w swojej karierze i tylko dzieki jego naturalnej i bezpretensjonalnej grze ten film nie jest dziś kompletną porazką.
2/10